به اعتقاد شیعیان دوازده امامی غیبت کبری به زمانی گفته می‌شود که امام از نظرها پنهان است، اما موجودات از فیض وجود امام بهره‌مندند. این غیبت از سال ۳۲۹ (قمری) و پس از غیبت صغری آغاز شده‌است و برای مدتی نامعلوم ادامه دارد. در پایان این دوران به خواست خدا وی در مکه در کنار خانه کعبه ظهور کرده، برای برقراری عدل و برپایی شریعت اسلام قیام می‌کند.
رابطه شیعیان و امام در دوران غیبت کبری[]
شیخ صدوق در «کمال الدین» از جابر بن عبدالله انصاری روایت می‌کند:
وی از پیامبر پرسید: آیا شیعه از وجود قائم در مدت غیبتش بهره‌مند می‌شود؟ پیامبر فرمود:«آری قسم به خداوندی که مرا به پیامبری مبعوث گردانیده، آنها از وجود او منتفع می‌شوند و از نور ولایتش در طول غیبت طلب روشنی می‌کنند، چنانکه از آفتاب پشت ابر استفاده می‌کنند.»(مجلسی، بحارالانوار، ج ۱۳ ص ۸۴۶)
اسحاق بن یعقوب از دانشمندان برجسته شیعه می‌باشد، که در روزگار نیابت محمد بن عثمان، نامه‌ای را در اختیار او قرار داده بود. در این نامه سوال شده بود که:«در زمان غیبت، مردم چگونه از وجود امام خویش بهره مند می‌شوند؟»
امام جواب نامه او را چنین داده بود:... فایده‌ای که مردم در زمان غیبت از وجود من می‌برند، مانند استفاده آنان از نور خورشید است که ابر، آن را از نظرها پنهان ساخته‌است.» (او می‌آید: ۹۵)
حجت در دوران غیبت کبری[]
در زمان غیبت امام زمان دیگر نائب خاص و نماینده‌ای مشخص وجود ندارد، تا مردم از طریق او با امام مرتبط شوند. در این دوران دانشمندان پرهیزکار و وارسته شیعه بعد از غیبت طولانی امام زمان (عج)، به عنوان نایب عام او به هدایت و ارشاد مردم خواهند پرداخت.
فرمان امام زمان در مورد پیروی مردم از دانشمندان دینی در روزگار غیبت این گونه‌است:
«در کار‌ها و حوادثی که بعد از این برای شما مردم پیش خواهد آمد و ممکن است که خیر و شر خویش را ندانید، به گویندگان گفتار و احادیث ما خاندان رسالت، که حجت من بر شما هستند و من نیز حج خدا بر ایشان می‌باشم، مراجعه کنید.»
رشد عقلی و ایمانی مردم، که سالها به طول خواهد انجامید، زمینه اصلی بهره وری آنان از امام خواهد بود. آنگاه که قابلیت فکری و ایمانی انسان‌ها به اندازه‌ای از رشد خویش برسد و چشم دلشان به گونه‌ای روشن شود که بتوانند خورشید وجود امام زمان را نظاره کنند، بیگمان او را خواهند دید.
پاورقی[]
- این مطلب را قطب‌الدین راوندی از کلینی و او از اسحاق بن یعقوب نقل می‌کند.(مجلسی، بحارالانوار، ج ۱۳ صص ۸۴۵و ۸۴۶)
منابع[]
- مجلسی، محمد باقر؛ مهدی موعود (بحار الانوار، جلد ۱۳)؛ ترجمه: علی دوانی؛ناشر: دارالکتب الاسلامیه
جستارهای وابسته[]
- امام
- امام
- مهدی